O kadroyu herkes ezbere bilirdi

Abidin AYDOĞDU / Spor spikeri

Trabzonspor 1. Lig’e çıktığı ilk 9 senesinde 6 şampiyonluk kazanan Trabzonspor, Beşiktaş, Fenerbahçe hegemonyasına son vermiştir. Ligin en az gol yiyerek şampiyon olan takımı Trabzonspor sadece Karadeniz’in değil Türkiye’nin sevgilisiydi

Yanılmıyorsam 1977 yılında Trabzonspor’un üst üste 2 Adana deplasmanı vardı. Adanaspor, Adana Demirspor bu maçları ben anlatmıştım. Adanaspor maçında Trabzonspor sahaya çıktığı zaman bütün Adanasporlu futbol sevenler Trabzonspor’lu futbolcuları ayakta alkışladı. Bu çok görkemli bir tabloydu. Maçı Trabzonspor 3-0 kazanmış alkışlarla sahayı terketmisti. Ertesi hafta Adana Demirspor maçında da aynı tablo tekrarlanıyor Trabzonspor bu maçı 2-0 kazanıyordu. Zaten o yıllarda Trabzonspor’un kadrosunu bütün futbol sevenler ezbere sayıyorlardı.

Gelelim benim anlattığım maçlara… Hajduk Split, bugünün Hırvatistan o dönemin Yugoslavya’sının en büyük takımıydı. Trabzonspor deplasmandaki ilk maçta 1-0 kaybediyordu. Maçın sonuna doğru olaylar çıkmıştı. Trabzonspor bu maçın rövanşı için güvenlik açısından çok güzel hazırlamıştı. Bütün güvenlik tedbirleri alınmış, Özgür Otel’in çevresinde kuş uçurtulmuyordu. Ama herkes, bütün emniyet, Özgür Otel’in önündeki kestaneciyi unutmuştu. O kestanecinin Surjak’a tepkisi takımın bütün moralini bozmuştu. Trabzonspor rövanşta da 1-0 yenilmişti. Ama deplasmandaki bir tablo yoktu. Trabzonsporlu taraftarlar misafir takımı stadyumdan alkışlarla uğurlamıştı. Belki de bu kestanecinin yaptığının bir özrüydü…

Özgür Otel’deyim… Sonradan Tugay Kerimoğlu’nun babası olduğunu öğrendiğim Özkan Bey ile sohbet ediyorum. Özkan Bey dedi ki, “Biz Galatasaray’ı Fenerbahçe ve Beşiktaş'tan çok severiz.” “Neden?” diye sordum. Cevap verdi: “Bak uşağum. Burada iki büyük takım vardı. İdmanocağı ve İdmangücü. Şu oynananlar maç mı? Sen o maçları seyredecektin.” Hemen araya girdim. “İyi futbolcular var mıydı?” “Sen ne diysun” dedi. Devam etti: “Bizde bir Akrep Celal vardı. Kendi kornerine kendi kafa fururdi. Sonra ne oldu derseniz söyleyeyim ben sandalyeden düştüm.”

Anılar çok bu satırlara sığmaz. Ama daha sonraki seneler Trabzonspor, Trabzonlular kadar bizleri de çok üzdü. Yanlış yönetimler yanlış transferler Trabzonspor’u çok zor durumlarda bıraktı. Türkiye’ninsevgilisi olan takım süratle imaj kaybetti.

Şimdi yeni başkan Muharrem Usta. Uzun yıllardan sonra ilk defa bu başkandan umutluyum. Birleştirici, uzlaşmacı ve barış dili olan bir insan. Bu sadece Trabzon için değil Türk futbolu için de çok büyük kazanç olacak. Yazıma son verirken başta başkan ve yönetim kuruluna, asil Trabzonsporlu taraftarlara en içten sevgilerimi sunuyorum.

Avni Aker’deki ilk Avrupa galibiyetimiz Akrenas maçını… Liverpool zaferini ve Barcelona müsabakasını anlatan Ümit Aktan’ın kaleminden…

İNŞAATLA EFSANE OLUŞMAZ

Bir kasaba stadı kıvamındaydı…

Daha ismini yeni yeni ezberlemeye çalışıyorduk ve stadın sahibi ikinci ligdeki son maçına çıkıyordu…

Ben atlattım o son maçı ve Trabzonspor efsanesi o köhnemiş stadın orta yuvarlağında doğdu…

Burada bir duralım!

Bir stadı efsaneleştiren sunduğu görkemli ihtişam olamaz! İçindeki teknik donanım bile çok şey ifade etmez. Bir stadı efsaneleştiren yağmurda çamurda ıslanıp hasta olan; ya da sesi kısıldığı için günlerce konuşamayan taraftarıdır.

Sonra da içinden geçen, o koridorları inleten krampon seslerini oluşturan çivili ayakkabıların içindeki aylaklardır.

Bir Akranes maçı vardır ki EBU yayıncılık tarihine not düşmüş olan bu statta oynanmıştır. Tarihe not düşme sebebi ise çok basittir ama pek kimse algılamamıştır. O zamanlar Kazakistan, Azerbaycan gibi ülkeler Avrupa kupalarında yoktu. O nedenle okyanusun ortasındaki bir adadan ve ardından oradan gelen Akranes takımının Hüseyin Avni Aker’de oynadığı maçı anlatan bendeniz ve bu stat, UEFA’nın yayıncılık tarihine geçtik.

Avrupa Kupalarının en uzak mesafeli yapılan radyo yayınıydı bu. Ardından kurada Liverpool çıkmaz mı?.

Premier Lig’in lideri, o ana kadar Avrupa’da yenilgisi olmayan, Kevin Keegan, Clemence, Hughes ve tabii ki süper yedek David Fairclough’lu bir dev.

O maçın öncesinde üç gün uğraştık; ki BBC’den maçı anlatmaya gelen İngiliz Spiker için bir yayın kulübesi oluşturalım diye.

Şenol- Turgay, Necati, Kadir, Cemil dizildi defansa.

Bir gece önce Horon Otel’de yapılan kamp sırasında yatak rahatsız olduğu için Necmi Perekli aşağıya inmiş, Necati ile 66 oynayan Ahmet Suat Özyazıcı’ya şöyle demişti benim yanımda: ‘Bu yataklar rahatsız. Ben eve gideyrum daa!”

Ahmet Suat kafasını bile kaldırmadan cevapladı:

“Yarın öğlen kuyu restoranda maç yemeği 12’de. Unutma daa!”

Bu bir dev maçın 12 saat öncesi Trabzonspor’un yabancısı olmayan kadrosunun Avrupa’nın en önemli maçına hazırlandığı geceydi. Bekçi Bekir geçti savunmanın önüne. Ali Kemal uçuyordu. Avni Aker coşmuştu. Benim maçı anlattığım kulübenin üstüne çıkmış 3 taraftarın sarkıttığı ayaklarının arasında maçı görmeye ve anlatmaya çalışıyordum. Bir ara uyarmak için dışarı çıktım ve gördüm ki üstümde tepinen Necati’nin rahmetli babası. Ne haddime ‘sakin ol baba’ demek! Son yirmiye girerken Necmi arkasına aldı stoperi, girdi ceza alanına ve indirildi.

Penaltıyı rahmetli “Dozer Cemil” Clemence’i şaşırtarak ağlara bıraktığında o köhne stadın neden yıkılmadığını anlayamadım.

Bugünlerde yeni stat için dozerlerin yapacağı işi; o gün orada Trabzonspor sevdalıları yapabilirdi.

Bir de Barcelona…

Özel televizyonun anlatımı için oradaydım ve Cruyff da oradaydı.

Yahu kimler gelmiş geçmiş bu stattan.

Yüzlerce, binlerce anım var orada.

Yıkılacak olması içimi buruyor.

Çünkü stadı mabede çeviren inşaatın kalitesi değil, tam tersine içinde atılmış olan goller ve kazanılmış zaferlerdir.

İyi ki meslek hayatımı noktalamışım da yeni statta maç anlatmayacağım.

Eski, köhne, kasaba stadının bana yaşattıkları yeter de artar bile...

Futbol ve Karadenizli...

Öztürk PEKİN

Trabzonspor, kuruluşu ile Türk futbol tarihine fırtına gibi girip kasırga gibi esmiştir. Meslek hayatımın başlangıç yıllarına rastlaması nedeni ile yollarımız hayli kesişti. Birlikte bir çok ortak anımız oldu. Dile kolay; tribün deyimi ile içeride dışarıda 300’ü aşkın maç anlatımı... Tabii ki çok; hem de pek çok anı.

Yolculuklarda, şehirde, stadlarda, kamplarda yaşananlar... Bu derginin tamamını verseniz yetmez. Ama sizleri geçmişe götürecek, gençlere “vay canına “dedirtecek birkaç küçük anı... Hepsi gerçek, süslemesiz ve yalın. Ve çoğu kimse tarafından bilinmeyen.

İlki 1976 yılından...

Trabzonspor tarihinin ilk Avrupa sınavında başarılı olup İzlanda temsilcisi Akranes’i geçtikten sonra, o yılların en güçlü takımı Liverpol çıkmıştı karşısına. Aslıda talihsiz bir kura idi. Ama 1976 model Trabzonspor rakibin gücüne göre değil kendi bildiğini oynuyordu. Anlatacağım olay rahmetli Cemil’in penaltı golü ile Liverpool’u 1-0 yenip ajansların Avrupa’ya “FLAŞ, FLAŞ” diye geçtiği zaferden önceki geceye ait; futbolla da ilgisi yok.

Maç öncesi Lıverpool o zamanın en iyi oteli Özgür otelde kalıyor. Maçtan bir gece öncesi saatler henüz 9:00 civarı. Oyuncular yemek sonrası giriş katında masalara dağılmış kağıt oynuyorlar. Biz basın mensupları ve Özkan Sümer başta olmak üzere futbol adamları ile sohbet ediyoruz. Birden elektrikler kesildi. Bizler için olağan bir durumdu ama misafirler için değildi. Karanlıkta çığlıklar ve garip sesler duyuyorduk. Elektrik kesintisi diğer günlerin aksine kısa, 3-5 dakika sürdü. Ortalık aydınlandığında Liverpool kafilesini gözleri iri iri açılmış, korkudan titrer halde masaların altında bulduk. Garipler hayatlarında elektriklerin kesilebileceğine ilk kez şahit oldukları için, kendilerine suikast yapılacağını zannetmişler.

Yıllar geçiyor benim Trabzonspor’a uğurlu geldiğime hemen herkes inanıyordu. Futbolcular bile...

Trabzonspor bu defa Romanya şampiyonu Dinamo Bükreş ile Bükreş’te oynayacak. Ben iş yoğunluğundan kafileden ayrı, maç günü Bükreş’e uçakla gidip, öğle satlerine doğru Trabzonspor’un kaldığı otele uğradım.

Başkan Faruk Özak ve yönetim lobide kahve içiyorlar. Benim kahvem de geldi. Takımın yemekte olduğunu öğrendim. Havadan sudan, takımdan, rakipten konuşurken çocuklar restoranın kapısından göründü. Kaptan Kemal en önde... Göz göze geldik, gözleri parladı adeta. Geriye döndü,takımı ateşledi:

“Hey çocuklar, Öztürk abi gelmiş maçı aldık da!”

O akşam çocuklar Bükreş deplasmanında üç güzel gol anlattırdılar bana. Ayaklarına sağlık...

Ve sıra geldi bir maç spikerinin hayatında yaşayabileceği, hiç unutamayacağı en özel anıya...

Trabzonspor-AstonVilla maçı.

Trabzonspor, Avni Aker’de o zamanın İngiliz devi Aston Villa’yı bitirmek için sağlı sollu geliyor. Bana göre gol ha geldi, ha gelecek. Korner oldu. Hami gitti topun başına. Ceza sahası ana-baba günü. Korner gibi değil frikik kullanır gibi vurdu topa. Ben yaradana sığındım ve patlattım bombayı.

-Kim vurursa gol oluuurrrrr.

Ve gol oldu...

K.Orhan vurdu kafayı. Hami de K.Orhan da beni mahcup etmedi. Yıllarca düşündüm o pozisyonu. Ya gol olmasa idi... Her hatırladığımda tüm takımı sevgiyle kucaklarım hala.

Son anı:

Her Trabzon görevimde maç sabahı Fatih Parkında sabah kahvemi içer, Trabzon yerel gazetelerinde ilginç başlıkları, yorumları hayranlıkla okurdum.

Dalmış gitmişim gene. Bir ses duydum çok yakınımda, yanı başımda.

Allah rızası için bir sadaka.

Onlarca yıl ben Trabzon’da böyle bir cümle duymamıştım. Kafamı kaldırdım, bir genç dilenci. Şaşırdım. Trabzon’da dilenci olmaz sen nereden geldin. Şaşırdı. Trabzon dışından bir başka şehirden gelmiş.

Trabzon’da kimse dilenmez Karadenizli öyle bir sosyal dayanışma içindedir ki, zor duruma düşene ya bir fırında ya bir inşaata iş verilir sokağa bırakılmaz.

Sosyal dayanışmanın yardımlaşmanın ta kendisidir karadeniz. Onun için futbolu iyi bilir karadenizli. Futbol da takım oyunudur, yardımlaşmadır, dayanışmadır.

Trabzonspor için artık vizyon değiştime zamanının geldiğini düşünüyorum.

Yeni döneminde yeni stadında Trabzonspor yılların başarılarına yeni ve daha büyüklerini katacaktır ve hep başarılı olacaktır.

Sağlıkla ve sevgiyle...

Hoşçakalın.